Αλλού με στέλνει το μυαλό

κι αλλού η καρδιά με πάει,

ρίχνω μια πέτρα στο γιαλό…

μαζί κι ότι πονάει!

Είναι ένα πέρασμα η ζωή

κι εμείς λαθρεπιβάτες,

πάνω σε πλοίο της γραμμής

με κουρασμένες πλάτες.

Η σκέψη ελεύθερο πουλί

μα, η καρδιά πιλότος,

και το εγώ του καθενός

για να γεμίζει ο τόπος!

Ασ’ το ‘’εγώ’’ σου κατά γης,

αυτό εδώ θα μείνει…

ψάξε το ‘’είναι’’ σου να βρεις

σ’ αυτό ο κύκλος κλείνει! 

Tα καλοκαίρια τα ζεστά,

διαδέχονται χειμώνες…

οι μέρες μας μικραίνουνε,

τα όνειρα πεθαίνουνε…

κι είναι οι καρδιές μας μόνες!

==================

 ΝΙΚΗ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ